Goodbye Cuzco, Hello Andes!

De dag voor de Salkantay trek ben ik met Bianca de stad ingegaan om de Salkantay trek te boeken. Ze had zelf geen kleine backpack bij dus we gingen er eentje huren in de stad. Dit kan voor 20 sol voor 5 dagen. Echt te bizar voor woorden! Nog even voor de duidelijkheid: 3,5 sol is ongeveer 1 euro. Dus het berekenen laat ik lekker voortaan aan jullie over.
We liepen daarna naar een klein winkeltje op de hoek van de Plaza de Armas. Hier kon je de tour boeken voor $220, inclusief een overnachting in een hostel en toegang tot Machu Picchu. De tocht zou in totaal 4 dagen duren en je zou gemiddeld zo’n 15 tot 20 km per dag lopen door de bergen. Hier zou je ongeveer 10 à 11 uur over doen per dag. We kregen uitgelegd dat we die avond een briefing zouden krijgen bij ons hostel.
Om 20:00 kwam er een mannetje naar het hostel toe. Hij stelde zich voor als Willy. Lokale gids en misschien wel onze begeleider. Er waren in totaal 6 mensen uit het hostel die deze tocht gingen doen. Bianca, 4 luidruchtige Amerikanen en ik. De Amerikanen hadden het alsmaar over de Orlando shooting en gaven luidkeels toe dat als mensen een wapen hadden gedragen in de club dat er niks gebeurt zou zijn. Ik wilde hem vragen of hij voor Donald Trump stemde maar hield me in. Willy gaf ons een duidelijke briefing en vertelde dat we de volgende dag om 04:00 klaar moesten staan in de lobby van het hostel om opgepikt te worden. Lekker vroeg dus, maar zoals ik je zal vertellen in de volgende stukken heb ik daar geen moment spijt van gehad.

Dag 1

Die vervloekte wekker! 03:30 ging hij af en ik kwam maar met moeite mijn bed uit. Om 03:55 stond ik klaar in de lobby en ook Bianca kwam een minuutje later aangelopen. Ik had ondertussen een lekkere verkoudheid opgelopen hier in Cusco dus het zou nog flink snotteren worden daar op 3600 meter en hoger. Er kwam een vrouwtje ons ophalen die zichzelf voorstelde als Mimi, maar wij mochten haar mama noemen. Lekker makkelijk. We lieten onze grote backpacks achter in het hostel en namen onze kleinere rugzakken mee. Iedereen mocht 5 kg op de paarden laden en de rest moest je zelf meesjouwen.
We werden in een bus gezet en reden voor ongeveer 3 uur door de bergen. Veel bochtige wegen en flink wat steigingen en dalingen later kwamen we aan in een klein dorpje aan de voet van een hoge berg. Toen ik Willy vroeg hoe hoog deze berg was begon hij te lachen. “Mountain? This is just a hill!’’ Maak je borst maar nat dus. We liepen een klein hofje op waar een oud damentje ons al op stond te wachten. Ze begroette ons allemaal in gebrekkig Engels en vertelde toen weer in het Spaans dat we konden kiezen uit een lokaal ontbijt (Brood, boter en jam met een kop thee) of Amerikaans ontbijt (fruit, ei, toast, sap en thee) nou ik hoef je niet te vertellen waar ik voor ging.
We hadden ongeveer 40 minuten voor ons ontbijt en hebben veel gepraat met anderen uit de groep. Zo kwamen we er achter dat we met ongeveer 35 man waren en er dus 2 groepen gemaakt zouden worden. Na het ontbijt gingen we naar een smal paadje dat ons naar een plateau bracht. Hier werden onze namen omgeroepen en werden we inderdaad in 2 groepen opgedeeld. Wonder boven wonder niet bij de luidruchtige Amerikanen. Leuke meevaller dus. We moesten ook een groepsnaam verzinnen. Aangezien de bijnaam van Willy ‘’Big Willy’’ was kozen we daarvoor. Groep Big Willy was er klaar voor.
We gingen op pad. De eerste 20 minuten waren een opwarmertje. Stoffige paden omhoog alsof je door een heuvel landschap loopt. Niet veel bijzonders dus. Maar na die 20 minuten kwamen we uit bij een klein huisje dat op een plateau stond. En wat een uitzicht kregen we hier. Het is net alsof je alleen op de wereld was en alles nog ontdekt moest worden. Als je over de rand van het plateau keek zag je een rivier stromen en de kleine boerderijen in de vallei waar de koeien en Alpaca’s rustig graasden. De ene kleur groen volgde de ander op. Er kwam geen einde aan. Willy moest lachen omdat iedereen zo verbaasd was en zei dat dit nog niks was. We rustten hier 10 minuten en gingen toen weer op pad. Een steiler pad op. Dit was wel even een kleine tegenvaller. De hoogte begon je nu te merken en ondanks dat we pas op 3700 meter waren was een groot deel van de groep op uitgeput toen we bij de tweede stop kwamen. Hier kon je eventueel een wandelstok kopen maar dat heb ik niet gedaan. Niet nodig. We vervolgden onze weg op een nog steiler pad. En klommen tot een respectabele 3900 meter. Vanaf hier was het allemaal vlak de vallei door. Het was ondertussen een graad of 30 geworden dus we moesten ons goed insmeren. Aan het einde van de vallei lag ons kamp en na ongeveer 9 à 10 km kwamen we rond een uur of 5 aan bij het basiskamp. Deze lag prachtig onder aan een met sneeuw bedekte berg die een respectabele 5500 meter hoog was.
We zouden slapen in tenten en het zou de koudste nacht worden. Maar eerst eten! Iedereen was uitgehongerd, dus we lieten ons de soep, kip en rijst goed smaken. En als afmakertje hadden ze zelfs warme chocolademelk! Nou je kan een uitgeputte groep niet blijer maken.
Na het avondeten was het tijd voor ‘’Happy hour’’ oftewel: koekjes, popcorn, coca thee (dit helpt tegen hoogteziekte en/of koffie/chocolademelk. Geen alcohol en dat is maar goed ook. Hierna konden we kiezen of we nog naar een berg meertje wilden gaan. Volgens Willy was het erg de moeite waard, dus Bianca en ik besloten te gaan. De klim alleen al zou je ongeveer 1,5 uur kosten en naar beneden gaan ongeveer 1 uur. Willy waarschuwde ons om onszelf warm aan te kleden en een zaklamp mee te nemen.
Na een helse klim van ongeveer 40 graden schuin kwamen we na iets meer dan een uur aan bij het meer. Helderblauw water en een steenstrandje verwelkomden ons. Maar van zwemmen was geen sprake. Het was ondertussen afgekoeld naar een graad of 0 of zelfs onder 0. We hebben hier ongeveer een half uur doorgebracht en zijn toen weer naar beneden gegaan. We zijn meteen gaan slapen want de volgende dag zou het zwaarst worden. En eerlijk gezegd was ik best kapot na 1 dag. In het volgende verslag zal ik de andere dagen beschrijven van de Salkantay trek.