Buenos Dias Salkantay!

We werden al vroeg wakker gemaakt door onze gids Willy. De nacht was ongelooflijk koud geweest en we hadden maar weinig geslapen. Een half uurtje zou ik veel noemen. In de tent leek het wel alsof het -20 was. Ondanks de vele lagen die ik aan had gedaan lag ik te rillen in de tent. De kop coca thee die ze ons brachten om ons wakker te maken was een welkome verassing. Coca helpt je met de hoogteziekte en zorgt ervoor dat de zuurstof beter in je bloed word opgenomen. Hierdoor moet de Salkantay trek makkelijker worden.
Maar even terug naar het verhaal. Het was 04:30 en de zon was nog ver weg. Het was dus onwijs koud toen we aan het ontbijt gingen. De broodjes waren veranderd in stenen en we moesten ze ontdooien door ze boven op onze bekers thee te leggen. Om 05:30 moesten we alweer op pad. Vandaag zouden we namelijk het hardste gedeelte van de trek doen. We zouden klimmen naar 4600 meter en de eerste 3 uur zou bijna recht omhoog gaan. Snel op pad dus. Bianca en ik pakten onze spullen in, kleedden ons om en voegden ons bij de groep.
Het eerste half uur moesten we het dal uitlopen tussen de hoge bergen door. Voor ons bleef de Salkantay berg opdoemen. Uiteindelijk zouden we een pad nemen dat ons vlak langs de Salkantay en op 4600 meter zou brengen. We waren nu op 3900 meter dus we zouden nog 700 meter moeten klimmen. Toen we een bocht omliepen en een kleine rustpauze hadden genomen wees Willy naar boven. We keken omhoog en zagen een zigzag-pad ongeveer 300 meter de hoogte ingaan. Dit moesten we dus eventjes gaan doen. We namen 10 minuten pauze en gingen op weg. De komende 2 uur waren een ware hel. Continue werden we ingehaald door de paarden, dit was het enige transport voor de mensen hier. Je benen beginnen pijn te doen en de kou was in al je ledematen gaan zitten. Ik heb er helaas geen foto van maar aan mijn neus hingen kleine ijspegeltjes en mijn sjaal die ik voor mijn mond had bevatte een laag ijs. Als je daar een beetje een beeld bij hebt dan weet je hoe koud het was.
Eenmaal boven was het uitzicht overweldigend. De met sneeuw bedekte bergen strekten zicht voor ons uit en de zon kwam net op achter deze bergen. Prachtig om te zien. We strekten ons uit en genoten van de eerste zonnestralen. Dit was het beste wat ons kon overkomen deze ochtend. Het pad strekte zich voor ons uit en liep recht naar de Salkantay berg toe. Ondertussen was het op deze hoogte al erg warm geworden en de zonnebrillen en petten werden al weer uit de tassen gehaald. Ik was ondertussen aan de praat geraakt met een Duits stel die ook in onze groep zat en we hebben dit pad met zijn vieren afgelegd. Iedereen mocht dit op zijn eigen tempo doen. De gidsen bekommerden zich nauwelijks om ons eigenlijk en liepen gewoon doodleuk door. Als iemand zijn enkel zou verzwikken zouden ze het geeneens doorhebben. Erg slecht dus. Maar goed, we gingen dus verder. Na ongeveer 2 uur gelopen te hebben kwamen we uit bij een klein meertje/plasje waar de volgende rust zou zijn. We kregen hier alle tijd omdat ze eerst de groep wilden verzamelen voor we verder gingen. Nu zou namelijk het moeilijkste stuk komen. En net als je denkt dat je dat al hebt gehad… Ondertussen was de temperatuur alweer gestegen naar een lekkere 25 graden. En het was ongeveer 10 uur. Willy vertelde ons dat het ongeveer 30 graden of meer kon worden boven op het pad.
Na een half uur was de hele groep bij elkaar en gingen we op pad voor het moeilijkste stuk. Mijn hart was op deze hoogte net een tikkende tijdbom. Maar gelukkig was dat het enige. Ademen ging gemakkelijk en ik had geen last van hoofdpijn e.d. Cusco heeft me dus goed laten acclimatiseren. Cusco ligt namelijk op 3360 meter hoogte. Het zal sommigen van jullie zijn opgevallen dat ik de ene keer Cusco en de andere keer Cuzco schijf. Het maakt niet uit hoe je het schrijft. De eerste is met de traditionele klank van de Inca’s en de andere is de Spaanse versie. Beiden worden goedgekeurd door de bevolking.
Het pad liep verder omhoog en het gras maakte plaats voor ijs en losse stenen. Hier en daar stroomde een beekje maar in de schaduw waren deze nog bevroren. Uitkijken waar je loopt dus. We moesten de laatste 300 meter klimmen, daarna zou het berg afwaarts gaan. Sommige mensen konden het niet meer aan en ik heb zelfs een vrouw langs de kant zien zitten die noodzuurstof nodig had. De klim tussen 2 grijze wanden in en over losse stenen kostte ons iets meer dan een uurtje. Maar we hebben het gered. We waren aangekomen bij het hoogste punt van de trek! 4632 meter hoog waren we nu. YES! Nog nooit ben ik zo hoog geweest en het voelt onwijs goed!
We gunden onszelf een pauze aan de rand van de Salkantay berg in het zonnetje. Maar nauwelijks zaten we of we hoorden een hard gerommel. Er kwam ongeveer 200 meter rechts van ons een lawine naar beneden zetten. Overweldigend om te zien wat een kracht er achter zoiets kan zitten. Willy besloot dat het beter was dat we maar even een paar meter verderop op een veldje moesten gaan zitten. Je weet immers maar nooit..
Had ik al vermeld dat we een steen mee naar boven moesten sjouwen? Dit doen ze om als offer aan de berg te geven. Ja je leest het goed, ik ben zo gek geweest om een steen mee te nemen als offer. En een kiezel werd niet geaccepteerd. Een echte steen dus! Boven op de berg moesten we deze opstapelen na een ritueel gebaar te hebben gemaakt naar de 3 grote bergen van de vallei. Dit zou er volgens de Inca’s voor zorgen dat je veilig door de bergen kon trekken. Ze geloofden namelijk dat de Salkantay berg een god is. De legende gaat dat er ooit een machtig man was met de naam Salkantay. Hij kwam uit het hooggebergte en op een dag kwam hij in de bossen onder aan de bergen terecht. Hier ontmoette hij een meisje en na een tijdje besloten ze te gaan trouwen. Maar iemand uit de bossen en iemand uit de bergen mochten niet met elkaar trouwen. Dus de ouderen besloten het meisje te vermoorden. Salkantay werd zo boos dat hij iedereen wilde doden met zijn macht maar de goden voorzagen dit en veranderden het meisje en Salkantay beide in een berg die naast elkaar stonden. Op deze manier konden ze voor eeuwig bij elkaar blijven en met hun water zorgen voor de vallei en de bossen. De derde berg stelde de goden voor.
We maakten ons offer en moesten weer doorlopen. We waren nota bene pas op 1/3 van de trip. Ik was al aardig uitgeput van de eerste paar uren lopen. Maar het feit dat het nu bergafwaarts was geeft je nieuwe kracht. We verlieten het plateau en liepen een nieuwe vallei in. Aan het einde van deze vallei zou onze lunch wachten op ons. De vallei was niet heel bijzonder. Het pad bestond uit losse stenen die bij het minste of geringste een kleine lawine veroorzaakten. Af en toe stroomde er een beekje over het pad wat een welkome verfrissing was. Na ongeveer 2 uur kwamen we aan bij het kamp. Deze lag op een mooi groen veld tussen de bergen in. We kregen soep te eten, soep, altijd weer die soep! Het komt echt m’n strot uit ondertussen. Ik heb mijzelf dan ook voorgenomen de komende maanden na de trek geen soep meer te eten. Ze eten hier niks anders!
We hebben ongeveer een uur gerust en moesten toen de laatste 3 uur afdalen. We liepen nu door een cloud forest. Dit is het bos dat net boven het tropische regenwoud ligt. Erg vochtig en warm dus. Maar de schaduw was een zegen. Ik was ondertussen ondanks herhaaldelijk smeren zo rood als een kreeft geworden.
Het pad daalde ongeveer 600 meter af de diepte in en na 3 uur lopen kwamen we aan bij ons kamp. Ons kamp lag op een U vormig plateau dat aan de randen ongeveer 200 meter recht naar beneden liep. Mooie plek om te overnachten dus.
Tijdens het eten kwam Willy met een planning voor de volgende dag. Je kon kiezen of je ook nog wilde ziplinen en de hot springs wilde doen. 2 zwitserse jongens, 3 noorse meiden, Bianca en ik vroegen of we ook alleen de hot springs konden doen. Dat kon.. maar dan moesten we de volgende dag wel de eerste 6 uur lopen missen. Wat een straf! Met tegenzin stemden we hier dus duidelijk mee in. Wat jammer dat we nu 6 uur lang over een rotsig paadje moesten missen. Echt super jammer. We gingen al vroeg slapen want de volgende dag zouden we alweer om 05:00 opstaan.